|
The Force That Through The Green Fuse Drives The Flower
The force that through the green fuse drives the flower
Drives my green age; that blasts the roots of trees
Is my destroyer.
And I am dumb to tell the crooked rose
My youth is bent by the same wintry
fever.
The force that drives the water through
the rocks
Drives my red blood; that dries the mouthing streams
Turns mine to wax.
And I am dumb to mouth unto my veins
How at the mountain spring the same mouth sucks.
The hand that whirls the water in the pool
Stirs the quicksand; that ropes the blowing
wind
Hauls my shroud sail.
And I am dumb to tell the hanging man
How of my clay is made the hangman’s lime.
The lips of time leech to the fountain head;
Love drips and gathers, but the fallen
blood
Shall calm her sores.
And I am dumb to tell a weather’s wind
How time has ticked a heaven round the stars.
And I am dumb to tell the lover’s tomb
How at my sheet goes the same crooked worm.
|
Ta Moc Co Przez Zielony Lont
Prze Kwiaty
Ta moc, co przez zielony lont prze
kwiaty
Prze lata me zielone; ta, co niszczy
korzeń
I mnie wycieńcza
Ale jak rzec róży ściętej mrozem
Że ten sam dreszcz zimny moją młodość
nęka
Ta moc, co poprzez skały tłoczy
wody
Prze moją krew; ta, co potok w suchy
zmienia żleb
Krew moją stłuszcza
Lecz jak mówić o tym żyłom moim
Że z nich ciągną, jak ze strug, te same
usta
Ta dłoń, co kręgi wzbudza na wód taflach
Unosi piaski; ta, co w cugle bierze
wiatr, pcha
Całun mego żagla
Ale jak mam rzec powieszonemu
Że swe wapno kat wypala z mego ciała
Czas zatapia usta w sercu źródła
Miłość broczy, miłość wzbiera, nim z poległą krwią
Zazna ukojenia
Lecz jak o tym mówić mam wiatrowi
Że odmierza czas gwiaździste szlaki nieba
I miłości pogrzebanej jak wyszeptać
Że do mej pościeli czerw ten sam podpełza |